H Ελλη Τζόλα έχει συνδέσει το όνομά της με την προστασία του αβοήθητου, αγέννητου παιδιού. Για 17 χρόνια τώρα, εργάζεται άοκνα και αθόρυβα με απίστευτο πάθος και προσωπική αυταπάρνηση, για να σταματήσει τις νέες γυναίκες από την «κόλαση» μιας άμβλωσης.
Με την ίδρυση του Συλλόγου Προστασίας Αγέννητου Παιδιού Πάτρας, άνοιξε μια μικρή χαραμάδα ελπίδας, βοηθώντας αθώες ψυχούλες να έρθουν στον κόσμο σχηματίζοντας, στη συνέχεια, μια αλυσίδα ζωής που «σπάει» τις επιταγές μιας κοινωνίας που καταδικάζει, που επιβάλλει την απόρριψη και την εγκατάλειψη, καθώς και την ανυπαρξία ενός ανάλγητου κράτους με ανεπαρκείς υποδομές πρόνοιας στις περιπτώσεις αυτών των γυναικών.
Μακριά από θολές ΜΚΟ, με μηδαμινούς πόρους εθελοντών-ιδιωτών, τη συνάντησα στην Οδό Μητρ. Νεοφύτου 14, εκεί όπου βρίσκεται ο Σύλλογος. Στους κόλπους του παρέχεται δωρεάν ψυχιατρική συμβουλευτική, νομική και ιατρική στήριξη αδιακρίτως σε κάθε γυναίκα που έχει ανάγκη. Παράλληλα, προσφέρεται σε κάθε γυναίκα που είτε εγκαταλείπεται από το οικογενειακό της περιβάλλον, επειδή έχει παιδί εκτός γάμου, είτε η οικογένειά της δεν έχει τη δυνατότητα να τη στηρίξει οικονομικά, για να γεννήσει το παιδί που κυοφορεί. Δεν έχει την απαραίτητη οικονομική και υλική στήριξη ώστε να φέρει το παιδί της στον κόσμο και να ζει αξιοπρεπώς.
Τι ήταν εκείνο που σας κέντρισε το ενδιαφέρον για το Αγέννητο Παιδί; Σε ποιους ανήκει η πρωτοβουλία να δημιουργήσετε τον Σύλλογο Προστασίας Αγέννητου Παιδιού;
Τελείως τυχαία. Ακούγοντας ένα ραδιοφωνικό σποτάκι για την αύξηση των εκτρώσεων, «χτύπησε ένα καμπανάκι» μέσα μου για όλες αυτές τις αθώες ψυχούλες που δεν τους δίνεται το δικαίωμα να έρθουν στη ζωή. Θέλησα, έτσι, να γίνω εθελόντρια. Εμπνευστής ήταν ο π. Γεώργιος που ιερουργούσε, τότε, στον ιερό ναό της Παντανάσσης, ο οποίος με έφερε σε επαφή και με άλλες γυναίκες που είχαν το ίδιο όραμα με μένα.
Πόσες οικογένειες έχετε στηρίξει μέχρι τώρα;
Ο Σύλλογος Προστασίας Αγέννητου Παιδιού στηρίζει κατά μέσο όρο τον χρόνο 60 οικογένειες, κυρίως μονογονεϊκού τύπου, βοηθώντας έτσι στο να έρθουν στον κόσμο μωράκια που έχουν ασφαλώς το δικαίωμα να ζήσουν.
Ποιος ο ρόλος και ο σκοπός του Συλλόγου στην κοινωνία της Πάτρας;
Σκοπός του Συλλόγου μας είναι να βοηθήσουμε την κάθε εγκυμονούσα κοπέλα που είναι μόνη της στον κόσμο, έχοντας ενδεχομένως εγκαταλειφθεί από τον πατέρα ή που δεν έχει την απαραίτητη στήριξη από το περιβάλλον της για να κρατήσει το παιδί που έχει μέσα της. Αυτό που θέλουμε να δείξουμε στην κάθε κοπέλα είναι ότι η άμβλωση που μπορεί να έχει στο μυαλό της, δεν είναι μονόδρομος, ενημερώνοντας την για τις αρνητικές συνέπειες μιας τέτοιας επιλογής και να συνδράμουμε με διάφορους τρόπους, δίνοντας της πάνω από όλα ηθική και ψυχολογική στήριξη στο να γεννηθεί ένα παιδί. Από εκεί και πέρα όμως, η απόφαση της κάθε κοπέλας είναι δική της.
Ποιες οι δράσεις σας για την ευαισθητοποίηση του κοινού και τι δυνατότητες δίνονται σε κάποιον, ώστε να βοηθήσει στο έργο σας;
Λόγω ελλείψεως εθελοντικού προσωπικού σε αυτόν τον τομέα, πάσχουμε. Χρειαζόμαστε εθελόντριες που έχουν τη διάθεση και τον ζήλο για να προσφέρουν. Εχουμε μείνει λίγες με αποτέλεσμα, ενώ θέλουμε να κάνουμε έργο, να μην μπορούμε να δραστηριοποιηθούμε. Δεδομένου ότι οι σεξουαλικές σχέσεις ξεκινούν από μικρή ηλικία, τα νέα παιδιά δε γνωρίζουν. Στα μελλοντικά μας σχέδια, πρόκειται να γίνουν δράσεις σε σχολεία, κοινότητες, συλλόγους με τη διάδοση των δωρεάν εντύπων μας για την αντισύλληψη και την προστασία από μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη.
Μία έγκυος γυναίκα, τι μπορεί να βρει σε εσάς; Πώς συντηρείτε την καθημερινότητά της;
Πληροφορίες για τα δικαιώματα τα δικά της και του παιδιού της, τις μαιευτικές και ιατρικές υπηρεσίες, τις δυνατότητες εργασίας καθώς και άμεση συμπαράσταση από ψυχολόγο του Συλλόγου, με την οποία μπορεί να συζητήσει το πρόβλημά της. Ψυχολογική, ιατρική, νομική ή άλλη πρακτική βοήθεια. Εμείς είμαστε εκεί, δίπλα σε κάθε γυναίκα να τη στηρίζουμε οικονομικά, καλύπτοντας τις ανάγκες της.
Τι προβλήματα μπορεί να αντιμετωπίζει μια γυναίκα που σκέφτεται σοβαρά το ενδεχόμενο της άμβλωσης; Σε ποιο στάδιο της κύησης απευθύνονται σε εσάς;
Σε όλα τα στάδια μιας κύησης. Εκεί που τις βλέπουμε πανικόβλητες, είναι όταν μαθαίνουν πως κυοφορούν και δεν υπάρχει στήριξη από κανέναν. Οι περισσότερες κοπέλες που έρχονται σε μας, αμφιταλαντεύονται, ουσιαστικά θέλουν να κρατήσουν το παιδί τους και ψάχνουν βαθιά μέσα τους ένα στήριγμα, όμως μέσα στη φουρτούνα τους και στην απελπισία τους δεν μπορούν να σκεφτούν σωστά, κάτι που φυσικά μπορεί να τις οδηγήσει σε λάθος αποφάσεις. Ετσι, ο Σύλλογος, μέσα από τη δράση του, έχει βοηθήσει στο να ενωθούν οικογένειες, να παντρευτούν ζευγάρια και να έρθουν στον κόσμο παιδιά.
Ο σπουδαιότερος λόγος ποιος είναι για να έρθουν και να βρουν καταφύγιο σε εσάς;
Δύο λόγοι. Η εγκατάλειψη και ο οικονομικός. Το οικονομικό είναι και αυτό μία από τις βασικές πτυχές που μια κοπέλα σκέφτεται να κρατήσει το παιδί της, ενώ βέβαια υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις που φτάνουν στον Σύλλογο. Για παράδειγμα, οικογένειες που μπορεί να έχουν δύο ή και τρία παιδιά, αλλά που να μην θέλουν ένα τέταρτο ή ένα πέμπτο που είναι να έρθει στον κόσμο.
Τι θα συμβουλεύατε αυτές τις γυναίκες που οδηγούνται στην απότομη διακοπή μιας κύησης;
Εμείς όλες πρεσβεύουμε στην πρόνοια του Θεού. Η γυναίκα είναι πλασμένη να γίνει μητέρα. Καμία δε μετάνιωσε που το κράτησε. Πράγματι, τη στιγμή που το παίρνει στην αγκαλιά της, θέλει να το μεγαλώσει η ίδια.
*Για περισσότερες πληροφορίες και παροχή βοήθειας μπορείτε να επικοινωνείτε στο τηλ:2610225675.
Κορίτσια γεννούν μόνες τους και πετούν τα νεογέννητα σε κάδους απορριμμάτων, ενώ τα μεγάλα μαιευτήρια της χώρας «εκπέμπουν» SOS γιατί δεν έχουν τις υποδομές για να μεγαλώσουν εγκαταλελειμμένα μωράκια. Εσείς, έχετε τις κατάλληλες υποδομές πρόνοιας;
Σαφώς κι έχουμε γιατρούς-γυναικολόγους, ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς, άνθρωποι που προσφέρονται εθελοντικά να βοηθήσουν. Σε αυτό το σημείο, μου δίνεται την ευκαιρία να ζητήσω βοήθεια από κάθε άνθρωπο που θέλει να προσφέρει, και ιδιαίτερα αν έχει και μία επιστημονική κατάρτιση, διότι θα μπορούσαμε να έχουμε ένα λόγο βαθύτερο σε σχολεία και συλλόγους γονέων. Τα πράγματα, εάν κι εφόσον γινόμαστε δεκτές, δεν είναι εύκολα. «Αγγίζουμε» και «ακουμπάμε» τις πληγές, και τις περισσότερες φορές, αυτές, αιμορραγούν. Πρέπει να είμαστε πολύ διακριτικές, όταν ανταμώνουμε τέτοιες καταστάσεις.
Comments
Post a Comment